In memoriam Zr. Corlies
In memoriam uitgesproken tijdens de viering van 6 maart 2011 door de heer Oudendijk, broer van Zr. Corlies.
Zondag, 6 maart 2011.
Het is 2 jaar geleden, dat tijdens een eucharistieviering op indrukwekkende wijze afscheid werd genomen van zuster Corlies. De zeer grote opkomst en de vele toespraken waren het bewijs, dat deze begenadigde vrouw een zeer diepe indruk heeft achter gelaten
De uitnodiging om vandaag aanwezig te zijn is door mij, als afgevaardigde van de familie, in dank aanvaard. Immers deze jaarlijkse herdenking is een aansporing om ons haar te herinneren en vooral haar levenswerk in het zuster Corliesfonds te blijven steunen.
De uitnodiging om vandaag aanwezig te zijn is door mij, als afgevaardigde van de familie, in dank aanvaard. Immers deze jaarlijkse herdenking is een aansporing om ons haar te herinneren en vooral haar levenswerk in het zuster Corliesfonds te blijven steunen.
Ze werd al spoedig uitgezonden naar Nieuw-Guinëa (West-Irian) Ondanks het afscheid van familie en vrienden, straalde zij blijheid uit om te mogen werken in Gods wijngaard.
Ze werd al spoedig uitgezonden naar Nieuw-Guinëa (West-Irian) Ondanks het afscheid van familie en vrienden, straalde zij blijheid uit om te mogen werken in Gods wijngaard. Van het hoofd missiepost werd ze al snel overgeplaatst naar de rimboe in het binnenland. Het werd een zware periode, doch zonder zich zelf te sparen heeft ze daar ruim 20 jaar gewerkt. Ontbering, hitte, malaria, dat alles kreeg ze cadeau. Maar ondanks dit alles bleef ze haar werk doen met opgewekt gezicht. Geïnspireerd door Gods liefde bracht ze geluk, liefde en vrede in vele harten. Helaas noopte een ernstige ziekte afscheid te nemen van deze primitieve mensen, die haar zo dierbaar geworden waren. Na een operatie in Indonesië en nabehandeling hier in Nederland kwam ze er wonderwel bovenop en wilde o zo graag weer terug. Maar de doctoren vonden dat niet verantwoord. Ze mocht het wel rustig weer proberen en zo kwam ze terecht hier in Almere.
Rustig aan stond niet in haar vocabulaire en dus ging ze met hetzelfde elan en opgewektheid zich inzetten voor deze parochie, speciaal voor de oudere, gehandicapte en behoeftige medemens. Deze mensen keken naar haar regelmatige bezoeken uit. Haar blijheid en helpende hand was telkens weer een lichtpunt in hun bestaan. De glinstering in hun ogen en hun dankbaarheid was voor haar, zoals ze mij vertelde, puur geluk en kostbaar.
Beste parochianen, deze mens, die zichzelf totaal wegcijferde om er in Godsnaam te zijn voor het welzijn van anderen, heeft onder U 24 jaar geleefd en gewerkt. Voorwaar een voorrecht. Zij was en is een lichtend voorbeeld in deze tijd van geestelijk verval en verloedering. Haar voorbeeld enigszins na te volgen is het proberen meer dan waar en dat gebeurd ook in deze tijd. Door de priester in Uw midden, die zich inzet voor het geestelijk welzijn van U allen. Door de vele vrijwilligers, die hun tijd geven voor kerk en maatschappij. Door het zangkoor, dat week in week uit de diensten opluisteren. Hulde aan al de mensen, die op enigerlei wijze bijdragen en zo de kerk een gezicht geven.
Beste zus, zuster Corlies, dank voor je betrokkenheid bij de opbouw van deze parochie, dank voor je blijheid en enthousiasme, dank voor je zorg en je liefde voor de minst bedeelden en tenslotte dank voor je leven en sterven. Als beloning voor je dienend leven ben je thuis in Gods koningrijk. Zonder twijfel zal je daar een voorspraak zijn en blijven voor ons en deze parochie, opdat ze moge groeien en bloeien in eenheid en liefde voor. elkaar.
Beste mensen, door het zuster Corliesfonds blijvend te steunen, zult U ook haar in dankbare herinnering houden.