Parochie Sint Bonifatius

Roeping
Ons gezin was altijd al betrokken bij de kerk; we deden er veel vrijwilligerswerk en ik zong in koren. Als verpleegkundige heb ik een tijd in het ziekenhuis stagegelopen en gewerkt  op een revalidatiecentrum met zieke mensen. Het was zo bijzonder om te zien dat vele zieken zo’n rotsvast vertrouwen hadden in hun geloof, dat ik daarin de aanwezigheid van God kon aflezen. Deze periode heeft het eerder geplante zaadje voor de roeping om priester te worden, bevestigd.

Nederland
In 1995 ben ik naar Nederland gekomen voor de priesteropleiding. De start was in het klooster in Nieuwe Niedorp dat een strikte samenwerking had met het groot Seminarie van het bisdom in Vogelenzang waar ik ook colleges had gevolgd.
Ik moest in het begin wel enorm wennen aan de Nederlandse diensten. In Curaçao waren de diensten vaak veelal vrolijk en werd er veel gezongen en een beetje swingen hoort er ook bij. In Nederland was men meer ingetogener.
In 2003 ben ik tot priester gewijd en mocht ik drie jaar in Amsterdam mijn mooie nieuwe functie uitoefenen. De zeven jaar daarna was ik in Den Helder en op Texel priester. Op Texel, een hele blanke gemeente, was het best even vreemd voor de parochianen dat er ineens een donkere priester op het altaar stond. Maar ook daar waren we snel een warme ‘familie’. De afgelopen elf jaar heb ik in de prachtige regioparochie Alkmaar mogen dienen.

Nieuwe ervaringen
Aangezien ik steeds met heel veel plezier overal heb mogen werken, deed het afscheid ook steeds een beetje pijn. Je gaat toch wennen aan mensen en hun gewoontes en hoe ze hun geloof beleven. Aan de andere kant sta ik ook altijd weer open voor nieuwe ervaringen.

Zwarte gebeurtenis in december 2007
Kort voor de Kerst in 2007 reed ik samen met twee collega’s in de auto na de viering in Schoonhoven terug. Ik zat samen met de pasgewijde diakens Quinton Peters uit Zuid Afrika (bestuurder) en Juan Torres uit Spanje. Het vroor, het had gesneeuwd en het was glad. Plots lagen wij met onze auto ondersteboven onder het ijs. Mijn leven trok aan mij voorbij en ik bad tot God dat ik mijn leven in Zijn handen zou vertrouwen. Er kwam een bepaalde rust over mij heen en met het laatste beetje lucht dat ik nog had, kon ik mijn veiligheidsriem losmaken en mij een weg naar boven banen. Helaas hebben mijn twee collega’s het niet gered.
Juan is in Nederland begraven en Quinton in Zuid-Afrika. Jaren later ben ik naar Zuid Afrika geweest en heb ik het graf van Quinton opgezocht. Pas vanaf dat moment heb ik deze nare dag weer wat verder kunnen afsluiten. Het rijden op wegen naast water in winterse omstandigheden is nog steeds een beetje spannend voor mij.

Drukke bezigheden
Priester zijn is dienstbaar zijn. Het is zo mooi als je mensen bij kunt staan in voor hun speciale  en bijzondere gebeurtenissen. Je wilt daarnaast ook zo graag jouw enthousiasme in God op anderen overbrengen. Priester zijn is geen baan, het is een roeping. Je kunt ook niet zeggen ‘Ik werk van 9 tot 17 uur. Je staat eigenlijk altijd ‘aan’. Zelfs als ik op vakantie ben, weten mensen je nog te vinden. Ik vind dat ook niet erg. Je bent vaak ook psycholoog en maatschappelijk medewerker; zo mooi als mensen jou dan in vertrouwen nemen. Voor mij is het belangrijk om  creatief met het geloof en de verspreiding ervan om te gaan, wat de evangelisatie betreft. Eerder heb ik eens aangegeven dat mijn motto is ‘dat de kerk meer naar buiten moet treden’. Wat ik daarmee bedoel is dat als de mensen niet naar de kerk komen, dan komen wij naar hen toe. Ik pak dan de telefoon of bezoek ze en dan komen vaak vanzelf de dingen naar boven waarom ze niet komen.

Vrije tijd
In mijn vrije tijd ben ik graag samen met mijn collega’s of met kennissen. Uiteten gaan, zo nu en dan een goede film bekijken, bij mensen op bezoek gaan… doe ik graag. Gezien het feit dat er regelmatig mensen bij mij komen eten, denk ik dat ik ook best lekker kan koken. Verder vind ik het nog steeds heerlijk om (kerk)liederen te zingen en wandel ik graag.

Ik ga ook graag met jongeren om. Je kan ergens wat gaan drinken, waar dan natuurlijk ook een bittergarnituur bij hoort en dan komen vanzelf de verhalen los.
Ik denk wel dat ik eigenlijk wat meer zou moeten sporten…. 

Spannend
Ik vind het best spannend om mijn collega Sandor Koppers, die 28 jaar in Almere heeft mogen dienen, op te volgen. De parochianen zijn vanzelfsprekend enorm aan hem gewend. Ik wil niemand nabootsen, maar gewoon mijn eigen ding gaan doen en vooral dus mezelf blijven.

In eerdere parochies had ik directe collega’s om mij heen, in Almere heb ik die niet. Dus een nieuwe situatie waar ik ook zeker aan zal moeten wennen. Gelukkig heb ik begrepen dat ook hier een grote groep enthousiaste vrijwilligers bereid zullen zijn om mij te helpen.

Almere
Ik ben enorm nieuwsgierig naar de parochie van Almere en haar parochianen. Ik hoop jullie dan ook snel te mogen ontmoeten. We hebben elkaar vast heel veel te vertellen. Wanneer zie ik jou?

Dit interview is een persoonlijk document en mag niet worden vermenigvuldigd